Nurt humanistyczno-egzystencjalny: droga do (samo)rozwoju
Ten nurt jest dla Ciebie, jeśli:
- spostrzegasz świat i własny rozwój przez pryzmat wartości, twórczości, autonomii,
- motorem zmian i rozwoju są dla ciebie doświadczenia emocjonalne wynikające z relacji,
- twoje głębokie tęsknoty dotyczą samorealizacji i poszukiwania w sobie nowych zasobów i możliwości,
- chcesz rozwinąć swój potencjał,
- odczuwasz pewnego rodzaju lęk egzystencjalny, z którym sobie nie radzisz.
Ja-realne i ja-idealne – jakaż tu może być przepaść! I jakie to może rodzić problemy… To pomiędzy tym rozwijają się zaburzenia.
To podejście terapeutyczne zakłada, że podstawowym motywem i motorem ludzkich działań jest chęć rozwoju i samorealizacji. Na drodze stają jednak człowiekowi przeróżne przeszkody, zwykle wynikające z niezaspokojenia ważnych potrzeb: autonomii, miłości, akceptacji, realizacji wartości.
Terapia w nurcie humanistyczno-egzystencjalnym bazuje na analizie własnej tożsamości, wartości, potrzeb wewnętrznych oraz pragnień. Czerpie także wiele z filozofii i w niektórych odłamach skupia się na odczuciach płynących z ciała i przeżyciach duchowych.
W procesie psychoterapii dużą rolę odgrywa skupienie na „tu i teraz”. Terapeuta zachęca do naturalnej autoekspresji, bezpiecznego eksperymentowania z wyrażaniem emocji i zachowaniami, na które do tej pory klient nie dawał sobie przyzwolenia. W tej modalności odchodzi się też od nazewnictwa „medycznego”, akcentując tym samym, że osoba zgłaszająca się na psychoterapię jest równa terapeucie – tylko określone przeszkody i problemy uniemożliwiły jej harmonijny rozwój.
Równie ważne jest zaangażowanie w dialog. Oznacza to otwartość na to, by relacja rozwijała się „w procesie”, w poszanowaniu granic i autonomii, zgodnie z tym, co dzieje się pomiędzy terapeutą a klientem w przestrzeni ich wzajemnego wpływu, w naturalnym rytmie kontaktu i wycofania. Skojarzenie z falami uderzającymi o brzeg i morską bryzą nie jest przypadkowe – to nurt, który najbardziej ze wszystkich odwołuje się do filozofii, ekologii i łączności człowieka z naturą, do wykorzystania naturalnych cech właściwych rodzajowi ludzkiemu.
To tu należy umiejscowić także terapię Gestalt (z niem. całość, postać, forma), jako opierającą się na przekonaniu, że człowiek ma naturalną skłonność do uzyskania homeostazy, czyli równowagi. Długotrwały jej brak zaś prowadzi do różnorodnych zaburzeń i problemów psychicznych.
W nurcie humanistyczno-egzystencjalnym stawia się na relację partnerską między terapeutą a pacjentem – terapeuta jest bardziej współtowarzyszem wędrówki niż przewodnikiem.
Cel: By klient był w stanie radzić sobie w sposób elastyczny, zgodny z własnym wnętrzem, wykorzystując własne, nieodkryte dotychczas zasoby; by był gotowy na nowe, trudne sytuacje, które mogą spotkać go w życiu codziennym.
